…Φύσα Θάλασσα Πλατεία…

Τι μας έχει συμβεί και φτάσαμε ως εδώ?

Μήπως μας φόρεσαν γυαλιά χωρίς ποτέ να ‘μαστε μύωπες? Σκοντάψαμε σε μαδέρια και παλούκια που τα νομίζαμε για παλιόξυλα, ενώ αυτά ήταν τα πολύτιμα υλικά που χρειαζόμασταν για να μπει στα σκαριά το καινούργιο πλεούμενο για το ταξίδι μας προς το μέλλον? Και τώρα να!

Φάτσες αμύητων άσχετων, τυχαίων που αγόρασαν σκυλάκι, πήγαν στην Αράχοβα με το τσερόκι τους, είδανε ξαφνικά ότι η πολιτική που ρηχά και σπάνια ασχολούνταν τους άδειασε και τους πρόσβαλε άγρια. Ενώ είμαστε σαν απλοί άνθρωποι της οικογένειας, της δουλειάς, καλοπροαίρετοι, ευγενικοί, με κρίση καθαρό μαχαίρι, μπλέξαμε «ξαφνικά» με δόλιο τρόπο σε λογικές, συνθήματα βγαλμένα από τις στρούγκες της κοματοκρατίας.

Έτσι θόλωσε η καθαρότητά μας. Χρόνια τώρα, ό,τι είχε το κοματικό χρώμα το δικό μας ήταν καλό! Ό,τι δεν ήταν με την παράταξη ήταν ένα ανόητο εχθρικό+ εμπόδια για την πρόοδο… και πάντα τη νύφη την πλήρωναν οι απέξω: η νεολαία που θα κατοικήσει έτσι κι αλλιώς απρόσκλητη και με το ζόρι σ’ αυτόν τον ρημαγμένο τον πλανήτη. Άλλοι ξανασηκώνουνε με ποροσοχή τα πολύτιμα αιώνια υλικά της γνώσης, της καθαρής ματιάς, της πραγματικής άμεσης δημοκρατίας, και σε διαρκή συνέλευση φτιάχνουν τα παγκοινα αιτήματα, άλλοι προεικονίζουνε τη σύγκρουση απέναντι στη γερασμένη σάπια εξουσία, με βρισιές, αγανάκτηση, φάσκελα και το θυμό του δίκιου.

Ό,τι γινόταν. Χρόνια τώρα, στα λεωφορεία, τις στάσεις, στις ουρές της εφορίας και το παραπετούσανε σκόπιμα κάποιοι βαλτοί/χαζοί σα να μην είχε τάχα πολιτική ουσία μέσα του.

Το κοινό περί διακαίου αίσθημα, η κοινή λογική, η συμμετοχή στα κοινά, η αλληλεγγύη, η ευαισθησία, το σοκ και ο θυμός απέναντι σ’ άδικες απάνθρωπες εγκληματικές ενέργειες, από τους βομβαρδισμούς ως το θάνατο στα χειρουργεία λόγω φτώχιας ή έλλειψης γιατρών, όλα αυτά τα … ανοχή και κατανάλωση: Κάτι μας συμβαίνει: Κάτι μας πείραξε το μυαλό και τον οργανισμός μας. Έλα που… αυτό που ήρθε ήταν αυτό που έλειπε: Η απουσία του βροντούσε, γκρέμιζε τοίχους γύρω μας. Οι μέρες και τα δευτερόλεπτα θανάσιμης αφέλειας που πέρασαν ώσπου τα κακά συμπτώματα ν’ αγγίξουν τον «σκληρό μας δίσκο» και να αντιδράσουμε, κράτησαν τόσο πολύ που μόλις και παίρνει θεραπεία.

Τελικά, αυτό που ήρθε, πάνω απ’ όλα είναι αληθινό: Δεν είναι γκάλοπ, δεν είναι σκηνοθετημένη προεκλογική συγκέντρωση. Είναι ένα αδιαμεσολάβητο κοινωνικό κίνημα, που ότι κι αν κάνει, δημιουργικό ή παθολογικό, είναι ο απόλυτος πολιτικός γνώμονας λόγου και πράξης. Αιτημάτων και σύγκρουσης όλων απέναντι στην αρρώστια της εξουσίας. Είναι η πολιτική με «Π» κεφαλαίο, γιατί είναι η μόνη που υπηρετεί το ζειν και το ευ ζειν ταυτόχρονα.

Είναι καιρός να επαληθευτούμε ως άνθρωποι και πολιτικά όντα. Τον αξίζουμε τον τίτλο. Απ’ ότι φάνηκε, οι εκπρόσωποι που ψηφίζουμε, ούτε εχθροί μας να ήσαν! Τους χρειάζεται ένα καλό μάθημα στην έννοια της Ελευθερίας.

Ας πετάξουμε τα γυαλιά+ μύωπες δεν είμαστε. Ποιος μας τα φόρεσε δήθεν για τη στραβωμάρα? Πάνω στο τζάμι τους το ψέμα για χρέγια και ενοχές. Το σήριαλ της απάτης και της αποβλάκωσης + έγχρωμη εικόνα τραβηχτικιά… να την πάρουμε γι’ αλήθεια.

Βγάλτε τις οθόνες από τα μάτια, η αλήθεια είναι σκληρή μα όμορφη. Οι γεμάτες πλατείες έχουν πάντα την πολιτική τους αλήθεια. Το θέμα είναι πώς θα την εκφράσουμε στους συνανθρώπους μας+ να τη χαρούν και να την προστατέψουν από τα ανθρωπάκια της εξουσίας.

Ήρθε η σειρά μας…

Διονύσης Καλαμάκης.